آرمان عشق

خدایا خسته ام ... از این زندگی ... از این دنیای به ظاهر زیبا ...

از این مردم که به ظاهر صادق و با وفا ...

خسته ام ... از دوری ...از درد انتظار از این بیماری نا علاج خسته ام

از این همه دروغ و نیرنگ خسته ام ...

آری پروردگارم از این دنیا خسته ام از آدم هایش

از دروغ هایش از نیرنگ هایش خسته ام ...

پس کو صداقت و محبت چرا اندکی محبت در میان دل مردم نیست چرا قطره ای از

عشق در چشمان بنده هایت نیست همش دروغ پیدا است همش نیرنگ پیدا است ...

دیگر دست محبتی در میان مردم نیست

دیگر عشقی پاک و مقدس در میان مردم نیست سفره ی دل مردم همش دروغ

است ... به ظاهر پاک و صادقانه است ... ای خدایم ای معبودم خسته ام ... کو

زندگی پاک و مقدسانه ... کو دست عشق و محبت ... کو سفره ی وفا و

صداقت ...همه رفته اند و نیرنگ مانده است من خسته ام ...از این همه

بی وفایی ...از این همه درد انتظار ...از این همه حسرت ... از این همه اشک ... از این

همه ناله و فغان ... خسته ام ... آری ... خسته ام ... از دست خودم خسته ام از

دست این زندگی که برایم سیاه بختی آورده است خسته ام ...

از دست همه خسته ام...

از دست روزگار بی معرفت از دست  مردم بی معرفت ... ای خدایم دیگر از

زندگی سیرم ... از خودم سیرم ... از دنیا سیرم... ای خدایم گوش کن صدایم ...

من خسته ام...

خدایا کمکم کن خیلی وقته تنهام

خدایا! 

آدم‌های خوب را سر راهمان بگذار 

حس بسیار خوبیست

هنگامی که در لحظه‌ هجوم غم یا ناامیدی یا پریشانی؛ 

بی هوا کسی سر راه آدم سبز بشود ... 

کلامش ، نگاهش؛ حتی نوشته‌اش 

آرامش و شادی و امید بپاشد به زندگی ات 

فقط از دست خود خدا برمی آید 

که آن آدم را، یا کلام و نگاه و نوشته‌اش 

برای آن لحظه‌ خاص‌ سرِ راه زندگی ما بگذارد ...

شاید

یکی از دعاهای روزانه ام این باشد:

خدایا ما را واسطه ی خوب شدن حال دیگران قرار بده 

خدایا از تو میخواهم وجودم را بگونه ای بسازی و پرورش دهی ...

که هر جا نفرتی هست، عشق باشم 

هرجا زخمی هست، مرهـم باشم 

هرجا تردیدی هست، ایمان باشم 

هر جا ناامیدی هست، امید باشم 

هر جا تاریکی هست، روشنائی باشم 

و هر جا غمی هست، شادمانی باشم من

خدایا توانم ده دوست بدارم بی چشمداشت

و بفهمم دیـگران را حتی اگر نفهمند مرا .

خدایا دانشی ده ؛ غم نگیرم،

بده آرامشی ؛ ماتم نگیرم،

خدایا از شهامت بی نصیبم،

شهامت ده که آرامش بگیرم،

خدایا ؛ این تفاوت بر من آموز،

که در گمراهی مطلق نمیرم،

ابرها به آسمان تکیه میکنند، درختان به زمین و انسانها به مهربانی یکدیگر...

گاهی دلگرمی یک دوست چنان معجزه میکند که انگار خدا در زمین کنار توست.

جاودان باد سایه دوستانی که شادی را علتند نه شریک،

و غم را شریکند نه دلیل...

خدایا، 

به من توفیق تلاش در شکست،

 صبر در نومیدی، رفتن بی همراه، 

جهاد بی سلاح، کار بی پاداش، 

فداکاری در سکوت، دین بی دنیا، 

مذهب بی عوام، عظمت بی نام، 

خدمت بی نان، ایمان بی ریا، 

خوبی بی نمود، مناعت بی غرور،عشق بی هوس،تنهایی در انبوه جمعیت، و دوست داشتن، بی آنکه دوست بداند، روزی کن.